اتاق بازرگانی ارزش جنگیدن داشت؟

آژانس خبری بازرگان نیوز :

سوال این است، اتاق بازرگانی ارزش جنگیدن داشت یا نه؟

پاسخ اما نیاز به بررسی بیشتر و شنیدن این قصه دارد.بازی دنیا چنین است.روزی با تو و روزی بر تو.همین چند هفته پیش بود که رسانه ها تیتر زدن«آخرین میخ بر تابوت بخش خصوصی».تابوتی که می رفت خاک شود، با چیزی شبیه به معجزه شکافته شده است و از آن امید بیرون می آید و این بار قرار است در بر پاشنه دیگری بچرخد.

در هفتمین نشست از دهمین دوره اتاق بازرگانی و صنایع و معادن ایران نزدیک به 300 نفر از فعالان بخش خصوصی،صاحبان صنایع و اعضای تشکل های اقتصادی و اجتماعی و مدیران برتر صنعت کشور گرد هم آمدند تا آخرین تلاش هایشان را برای صیانت از تنها نهاد خصوصی اقتصاد ایران به آزمایش بگذارند.

این در حالی است که سال 1402 را می توان برای بخش خصوصی «سال مقاومت» نام گذاری کرد.سالی که شروع آن با تغییر هیات رئیسه همراه بود و نوعی پوست اندازی در اتاق بازرگانی ایران و ادامه آن همراه شد با بی سابقه ترین حملات رسانه ای و امنیتی به قلب اتاق یعنی رئیس اتاق بازرگانی ایران،حسین سلاح ورزی که نشان داده بازی بزرگان را خوب می داند و می تواند در این بازی پیروز و برنده بیرون بیاید.

سلاح ورزی چند سناریو پیش رو داشت.اولین سناریو آن بود که مثل باقی هم سلفان خود که در شرایطی شبیه به شرایط او قافیه را باخته و اتاق را دو دستی تقدیم دیگران می کردند،چنین کند که نکرد.سناریو دیگر این بود که در برابر فشارهایی که از دو طیف داخل اتاقی ها و خارجی اتاقی ها که ادامه حضور او را به ضرر اتاق و نوعی تضعیف بخش خصوصی می دانستند کوتاه بیاید و به اسم حمایت از بخش خصوصی کنار برود و در برابر فشارهای خارجی غیر اتاقی ها نیز سیاست سکوت را پیش بگیرد و آسته برود و آسته بیاید تا گزندی به او و دیگران نرسد.اما یک سناریو دیگر در این خصوص وجود داشت که سلاح ورزی درست ترین سناریو را انتخاب کرد و آن چیزی نبود که مقاومت،استدلال و رایزنی و توسل به مبانی محکم حقوقی.

در جلسه امروز هیات نمایندگان بخشی از روند های حقوقی که در این مدت طی شده از سوی چند حقوق دان مطرح شد تا موضوع دخالت های هیات نظارت بر اتاق و صدور فرامین و دستورهای بلاوجه از سوی آنها در ترازوی قضاوت حقوقی قرار بگیرد.

از دیگر سو برخی از اعضای هیات نمایندگان اتاق بازرگانی ایران در این جلسه به حمایت از هیات رئیسه اتاق ایران پرداختند و اعلام کردند که حضور حدود 300 نفر از مهمترین فعالان بخش خصوصی خصوصی کشور نوعی از تجدید پیمان و رای دیگری است به هیات رئیس اتاق و برگزاری انتخابات وجهی ندارد.

از دیگر سو طیفی از دولتی ها که در ماه های گذشته اتاق بازرگانی را تبدیل به موضوع اول کشور کرده بود و نیز بخشی دیگر از شکست خوردگان که در راهروهای دادسراها و دادگاه ها به دنبال محکوم کردن هیات حاکمه اتاق بازرگانی و حامیانشان بودند نیز با توجه به استدلال های حقوقی،احکام صادر شده در محاکم قضایی به ضرر آنها و به نتیجه نرسیدن تلاش هایشان،گرچه هنوز دست از پا نکشیدند و سعی باطل خود را تکرار می کنند،اما شرایط کشور در وضعیت فعلی به گونه ای است که اساسا موضوع اتاق دیگر نمی تواند با پروپاگاندای این گروه به مساله اول کشور تبدیل شود و در پیش بودن انتخابات پارلمان سیاسی کشور در اسفند ماه و مسائل مربوط به حوادث اخیر و نیز مسائل اقتصادی کشور که دامن دولت را گرفته است،آنقدر مورد اهمیت است که بهانه به دست پرونده سازها و دیگرانی که چشم ندارند تا آرامش بخش خصوصی را ببینند،ندهد.

اتاق بازرگانی گرچه ذاتا بی وفاست اما تاریخ در آِینده قضاوت خواهد کرد که این مقاومت ها و زمانی که برای آن گذاشته شد ارزش جنگیدن داشت یا نه،اما ارنست همینگوی جمله ای تاریخی دارد.او می گوید:«دنیا جای خوبیه و ارزش جنگیدن داره.من با قسمت دومش موافقم.»